مسرحية حياتى

حياتى وحياة الناس كلها عبارة عن مسرحيات _ بس بتفرق فى طريقة عرضها وف اهمية مشاهدها

،

فى ناس عندها التراجيدى اكتر من الكوميدى (ودا الغالب) وناس عندها الكوميدى اكتر من التراجيدى ( نادر شوية )

،

وفى ناس عندها كوميدى بس وناس عندها تراجيدى بس ،

انا حياتى الكوميدى اكتر ، مش علشان التراجيدية قليلة __لأ خالص ، بس جايز يكون علشان انا مش سايبة فرصة للتراجيديا تاخد من مسرحيتى مساحة كبيرة _ لأن اى مسرحية راحت او جت مش هتبقى اكتر من 100 سنة يعنى بتاع تلت فصول ، وكله طبعا بيد الله عارفة إن ماحدش فاهم حاجة وجايز تكونوا بتقولوا عليا مجنونة كمان,

ملخص الكلام ، انا حياتى مسرحية :_ لو المسرحية دى من فصل واحد يبقى اهم مشهد فيها هيكون الاربع سنين بتوع الكلية ( مرحلة الجامعة ) _لو فصلين يبقى حياتى كولها اللى عيشته واللى ماعيشتوش لسة فصل ، والاربع سنين بتوع الكلية الفصل التانى برده فى حد مش فاهمنى _ بكل بساطة : انا اهم مرحلة فى حياتى هيه المرحلة بتاعت الجامعة ( الاربع سنين

)
الفصل الاول :
المشهد الاول :

مشهد لبنت صوغيرة فى الحجم , لابسة بلوزة لونها بيج داخل فيها لون ابيض وبنطلون بيج وطرحة بيضة فوقها طرحة بيج _اه الطقم دا اللى من ساعة لما جالها جواب التنسيق وعرفت انها هتدخل ألسن وهيه بتروح وسط البلد يوميا علشان تنقى طقم جامد للكليه طقم يخليها آنسة _ اه ماهى لما كانت بتاخد فلوس الطقم دا من والدها قالها : تفتكرى الطقم دا يعنى هيخليكى كبيرة ؟ حتى لو عملتى ايه شكلك هيفضلك كأنك فى تانية إعدادى ،

المهم نرجع للمشهد تانى البنت الصوغيرة دى كانت داخلة الكلية وعلى خدها ضحكة كبيرة بتوحى بشدة الانبساط والسعادة ، اه .... اصل دى الكلية اللى قلبها طلع سهم عليها زى بالظبط ما السهم خرج من قلبها على ادبى وزى برده ماقلبها هيطلع سهم على الانسان اللى هيتزوجها ، من الاخر السهم دا يعنى نصيبها .طلعت البنت اول درجة سلم فى الكلية ، رجلها كانت بتخبط فى بعض ، خايفة من مسئولية كونها بقت كبيرة ، زمان كانت بتقف ادام المدرس وتناقشه وساعات بتقنعه بوجهة نظرها ، ياترى هنا مش هتقدر تتنفس فى المكان اللى قاعد فيه الدكتور زى مااتقال لها؟؟؟ ،

المهم بتكمل طلوع الاربع سلالم من غير ماتتكعبل بس طلعتهم ببطء وخوف ، فى اول سلمتين كان الخوف هوه اللى غالب عليها وفى الاتنين التانيين ماغلبش عليها غير الفرح والضحكة ملأت وشها كله ( دا رمز عن الاربع سنين) بمعنى انها عدت الاربع سنين صافى من غير ماتشيل ةالبطء دا انها ماكنتش بتعدى بامتياز وتفوق يعنى عادى مقبول وجيد , اما عن الخوف فى السنتين الاولنين لأنها ماكنتش مبسوطة فى الكلية فى السنين دى , والفرحة اللى بعد كدة , لانها اتبسطت بعد كدة وحبت الكلية زى عينيها

فى اول ايام ليها فى الكلية اتصحبت على ناس كتيرة , وفى اللى دام صداقتها بيه وفى اللى اتحولت الصداقة معاها بعد كدة لمجرد زماله , المهم انها عرفت ناس كتير وسابت ناس كتير , لدرجة انها ابتدت تشك انها شخصية وحشة ومش عارفة تحدد هيه عايزة ايه بالظبط

المشهد التانى :

دخلت سنة تانية مشتتة جدا ، كارهه الكلية ، مش عارفة هي اللى صح ولا الناس وفجأة اتصاحبت على شلة جديد وفيها لقت نفسها

، الشلة دى كانت بتتكون من تلت بنات وهيه بقيت الرابعة بتاعتهم بالإكراه ، ومنهم شخصية بجد اثرت فيها اوى وعلمت فى حياتها بعلامات كبيرة ، واخدت مساحة كبيرة من قلبها ومن كيانها ومن شخصيتها وحتى تفكيريها ، الشخصية دى تبقى ريرى

واكيد طبعا عرفتوا إنى كل دا كنت بتكلم عن نفسى

الانوار بتنطفىء والستاير الصفرة بتتفتح وبنبدأ وصف دقيق بتمعن غريب للمشهد الغير عادى دا

بتعدى ادامى واحدة لابسة تونيك بنفسجى موديل دبدوبة الطخينة (اللى بتبقى ضيقة من فوق ونازلة على واسع اوى )، سألت البنت اللى جنبى ، يعنى ايه بنفسجى ، هوه فى حد لسة بيلبس بنفسجى ؟؟؟ ، قالتلى اللون البنفسجى دا كان موجود زمان ايام جدو ، حتى كان عندهم خضار كدة اسمه بتنجان رومى ، كان لونه بنفسجى ، بس انقرض الخضار وانقرض معاه اللون ।وبتتلفت البنت اللى لابسة تونيك بنفسجى بأصة دبدوبة الطخينة وبتدينى وشها

هكملكم البوست الجاى